Liever lui dan moe? #noambition

Tegenwoordig wordt er bijna van je verwacht dat je een passie hebt, een bepaald doel nastreeft of een torenhoge ambitie hebt #lifegoals. Iemand zonder ambitie/passie vinden we maar saai of nog erger: lui. Mensen die nachtenlang doorhalen om hun presentatie af te maken, op de massagetafel van de therapeut liggen te huilen van de pijn of werknemers die alles te doen om bij hun werkgever in een goed daglicht te komen; dát vinden we mooi. Afzien. Ploeteren. Opoffering. 

Natuurlijk allemaal vrijwillig en voor dat ene hogere doel: alles uit jezelf halen dat erin zit. Ontelbaar veel boeken en artikelen worden er over geschreven, de ene powervrouw spoort de andere aan: ga wél voor die topfunctie, netwerk jezelf dwars door het plafond, doe het gewoon. Geef nooit op.

Maar wat nou als je niet over al die ambitie beschikt? Je werk gewoon graag goed wil doen, je baas tevreden wil houden en bovenal: veel plezier wil maken op een dag. Ben je dan een loser? Ben je niet goed genoeg als je carrière technisch niet alles eruit haalt wat erin zit? Begrijp me niet verkeerd, ik vind mijn baan de leukste baan van de wereld en doe mijn werk met hartstikke veel plezier, maar ik wil niet elke avond mijn laptop openklappen. Na mijn 4 jarige Pabo opleiding heb ik nog een opleiding gevolgd om gymlessen te kunnen geven en daarna nog een twee jarige opleiding tot gedragsspecialist. Ik heb daar veel kennis opgedaan die ik in het dagelijks leven toepas, maar ik heb niet de ambitie om daar op de werkvloer mee hogerop te komen. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb: ‘wat zonde van je opleiding’… echt, dat blijft voor mij vreemd. En bovendien, we kunnen niet allemaal bazen zijn. Een bedrijf/school heeft ook gewoon goede werknemers nodig en daar ben ik er graag één van. Ik haal het beste uit mijn werkdag, doe mijn werk zo goed als ik kan en heb het er ontzettend naar mijn zin. Ik vind het geweldig leuk om iedere dag ‘mijn’ kleuters te zien, ze nieuwe dingen te leren en ze te zien groeien. Naar hun verhalen te luisteren, (kring)gesprekken te voeren en ervoor te zorgen dat ze zich op hun eigen manier kunnen ontwikkelen en hun eigen talenten mogen ontdekken. Ik weet dat er heel veel mensen zichzelf afvragen wat je eigenlijk de hele dag doet als kleuterjuf. Maar vergis je niet, dat is meer dan je denkt:). Misschien een leuk idee om daar ook eens een artikel over te schrijven?

Maar goed, om nog even terug te komen op die ambitie, het is nou eenmaal zo: bijna niemand durft toe te geven weinig ambitie te voelen. Ambitie hebben moet niet perse gezien worden als iets negatiefs trouwens, vroeger mochten vrouwen niet eens werken, dat is natuurlijk ook niet alles. Er lijkt alleen steeds meer een nieuw fenomeen te zijn ontstaan: ‘je werk móet je passie zijn’. We hadden beter kunnen blijven hangen bij: ‘je werk kán je passie zijn’. We worden de hele dag door beïnvloed door mensen die superleuke dingen doen: die blogger die alleen maar mooie reizen maakt, die vrouw die op haar 25e al manager is bij een megagroot bedrijf (en ook nog eens superknap is). We worden elke dag geconfronteerd met onhaalbare doelen en van dat vergelijken wordt je als gewone sterveling doodongelukkig. En dan nog iets. Welke verwachtingen krijg je mee, als je uit een advocatenfamilie komt? En wat als je beste vriendin ’s avonds na haar werk nog eens twee presentaties uit haar mouw schudt, durf jij dan toe te geven dat je net weer opnieuw met Gossip Girl bent begonnen?

Ik ga na de zomervakantie parttime werken en dat lijkt me erg fijn! Waarschijnlijk ook wel heel erg wennen omdat ik al bijna 10 jaar fulltime werk en dus ook al 10 jaar alleen verantwoordelijk ben voor mijn werkzaamheden. Ik doe straks 3 dagen wat ik leuk vind om te doen op mijn werk (en dat is lesgeven aan kleuters) en de rest van de week ben ik thuis bij onze baby. Ons kind van acht tot zeven naar de opvang brengen en hem eigenlijk alleen in het weekend zien? Dat zou ik een hond niet eens aandoen.

Onlangs zag ik bovenstaande afbeelding op internet en die geeft echt precies weer hoe ik erover denk. Het is – als je het mij vraagt – zonde om je hele leven aan het rennen en vliegen te zijn, alleen maar om zoveel mogelijk geld te verdienen. En daar sta je dan…aan het eind van je leven, wel mét een hele stapel geld, dat wel, maar wat ga je er dan mee doen? Ambitie, hogerop komen; het interesseert me gewoon wat minder dan mijn sociale leven. Geld verdienen is nodig, daar ontkom je niet aan. Wij hebben ook een huis en andere rekeningen te betalen. Maar genieten daarnaast veel liever van mooie vakanties, lekker eten en leuke weekendjes weg. Die herinneringen zijn ook veel waard toch? Stel dat je je hele leven hard hebt gewerkt, alle doelen hebt bereikt die je wilde en dan ga je met pensioen en is er niks meer van over. Weg. Voorbij. Ben je dan niet vergeten te genieten van de kleine dingen? Nee, ik geloof niet dat je een loser bent als je niet alles uit je carrière haalt.

Het is absoluut niet mijn bedoeling om mensen hiermee voor het hoofd te stoten en net zoals ik graag in mijn waarde gelaten wil worden – en er niet op aangekeken wil worden dat ik niet over zoveel ambitie beschik – wil ik dat ook niet bij anderen doen. Ik wil het liefst dat iedereen elkaar in zijn/haar waarde laat en gelukkig laat zijn op een ieders eigen manier. 

Ik ben wel erg benieuwd hoe jij hierover denkt. Laat het me gerust weten in de comments!

Bron afbeelding
Volg:

Comments

  1. Daphne
    7 september 2018 / 22:33

    Herkenbaar. Mijn ambities passen zich aan aan mijn levensfase.. op dit moment is mijn ambitie in het weekend langer dan tot 7u slapen… en mijn passie is precies dat: slapen. Oh en Netflixen als de peuter slaapt kan ik ook heel gepassioneerd. En ik ben inmiddels expert in stiekem snoepen in de kelderkast vlak voor etenstijd.. (maar das ook wel te zien, pff topic).
    Oh, dat klinkt wel erg lui. Nou, op maandag ben ik ook altijd héél blij om weer te gaan werken en volwassen gesprekken te voeren! :)

  2. 13 mei 2018 / 21:23

    Een ieder moet zeer zeker zijn/haar hart volgen. En als het financieel lukt dan geef ik je helemaal groot gelijk. Ik ben wel ietwat meer ambitieus, maar ook omdat dat me gelukkig maakt, het meer stabiliteit en leuk brengt. Een idee met zijn dromen najagen dat maakt iedereen het gelukkigst! :-D

  3. 12 mei 2018 / 13:02

    Wat heb je een mooie blog geschreven! Ik herken me hier zo erg in! Helaas sinds ik moeder ben geworden en daarna mijn vader verloor, dan besef je nog maar weer eens al te goed wat belangrijk is. Werk vind ik zeker belangrijk, in die zin dat ik het naar mijn zin wil hebben, er uitdaging in wil zien en leuke collega’s om me heen heb. Daarnaast werk ik om te leven en niet andersom ;) Enne, ik werk 3.5 dag en daarnaast mijn blog én een kindje. Trust me, da’s druk genoeg haha ;)

  4. 12 mei 2018 / 09:52

    Ik heb nooit echt ambitie gehad, mijn ouders hadden die wel voor mij…
    Latijn in het middelbaar, daarna naar de universiteit, voor hen was dat klaar als een klontje…

    Ik ehcter wilde iets doen wat ik graag deed: dat ik koos voor verpleegkunde was voor hen de eerste bom
    Dat, toen ik en mijn ex een kind onderweg hadden, ik bewust thuis wilde blijven waarschijnlijk de tweede

    Dat ik uiteindelijk koos om mijn droom waar te maken en te gaan om schrijfster te worden viel gek al bij al nog mee, daartegen waren ze het gewoon. mijn vader was overleden en mijn moeder hantdeerde het principe niet meer, al vroeg ze nog weleens of ik nu toch echt geen spijt had dat ik niet naar de unief ben geweest… Nee, moeder, nee…

    Mijn grootste ambitie: dat is eigenlijk gelukkig zijn en een kind kunnen krijgen, dat is voor mij al aan ambitie die enorm veel van me vraagt en waar ik meer dan egnoeg mee heb, maar wel eentje waar liefde mee gemoeid is…

    ik zeg weleens liever arm in geld en rijk aan liefde dan omgekeerd.

  5. 11 mei 2018 / 22:55

    Goed stuk, mooi geschreven! Ik vind vooral het plaatje erg herkenbaar, ik wil niet mijn hele leven rennen en vliegen, om er vervolgens dood bij neer te vallen. Het leven is meer dan alleen werken.

  6. 11 mei 2018 / 19:46

    Snap ik helemaal en is ook waar! Doe gewoon wat voor jou goed is en waar jezelf gelukkig van word! Wat de rest denkt… doet er niet toe

  7. 11 mei 2018 / 19:08

    Ieder heeft zijn eigen ambitie. Bij de een is dat al op zijn 12de en bij de andee komt dat pas op zijn 50ste bewijs van spreken. Dus de een is misschien wel liever lui dan moe. Dat moeten ze zelf weten.

    Ik ben het wel helemaal met je eens!

  8. 11 mei 2018 / 18:59

    Ik snap jou heel goed en had precies hetzelfde gedaan! Als je graag voor je carrière wilt gaan, is dat misschien ook wel een teken dat je nog niet helemaal klaar bent voor een kind. Maar dat is mijn mening..
    Sylvahna.nl onlangs geplaatst…Meet the Blogger: DMontheroadMy Profile

  9. 11 mei 2018 / 18:23

    ik ben 30 jaar docent geweest : een kind iets leren is het allemooiste wat er bestaat. Daar wil je steeds beter in worden en daarom leer je dor. Niet voor een baan met meer aanzien: maar omdat je wil blijven groeien in het werk dat je doet ( je ziet dat ik woord passie niet gebruik: ik heb inmiddels een hekel aan dat woord gekregen)

    Gewoon naar eer en geweten en met enorm veel plezier j ewerk doen, dat is ambitie genoeg voor mij!

  10. Mark
    11 mei 2018 / 18:07

    Helemaal waar, mooi geschreven. Daar zouden ze op scholen ook wat meer aandacht aan mogen geven!

  11. 11 mei 2018 / 11:53

    Niks mis mee toch? Doe waar je je goed bij voelt en dat kan in elke levensfase weer verschillen. Geniet van je gezin!

  12. margriet
    11 mei 2018 / 11:43

    Helemaal met je eens. Komt misschien ook wel omdat we in het onderwijs niet vreselijk veel andere mogelijkheden hebben. Ik heb er wel eens over gedacht het onderwijs uit te gaan,maar niet omdat ik dan de ambitie heb om hogerop te komen.

  13. 11 mei 2018 / 11:30

    Goed geschreven stuk! Je moet altijd doen wat voor jou goed voelt. En als dit het is, zeker doen! Laat je nooit iets door een ander wijsmaken.

  14. 11 mei 2018 / 11:23

    Precies daarom ben ik een aantal jaren geleden naar 32 uur gegaan en vervolgens naar 28 uur. Gewoon omdat ik besefte dat er meer is dan werk en dat ik liever daar mijn tijd mee vul dan alleen maar op kantoor te zitten.

  15. Danilya
    11 mei 2018 / 11:03

    Leuk stukje. Zeker interessant!

  16. Eva
    11 mei 2018 / 10:49

    Genieten is uiteindelijk het allerbelangrijkste. Allemaal goed van constant te werken en te doen, maar als je morgen doodvalt word je ook gewoon vervangen. Dus neen, genieten is het allerbelangrijkste.

    Oh en parttime werken, lekker. Klinkt me als muziek in de oren. Geniet ervan!

    Liefs, Eva

  17. 11 mei 2018 / 10:43

    Ik ben ook iemand die niet super ambitieus is. Ik wil gewoon een rustig leven waarin ik gelukkig kan zijn, wat er verder bij komt kijken zie ik dan wel. Niet iedereen kan ‘baas’ willen zijn, je hebt ook gewoon goeie medewerkers nodig en daar ben ik er een van! :-)

  18. 11 mei 2018 / 10:33

    N.B. Sharing buttons onder de posts zouden handig zijn. Dat maakt het nog makkelijker voor mensen om je post te delen : )

  19. 11 mei 2018 / 10:33

    Ik vind dit een heerlijke post. De maatschappelijke ladder beklimmen, puur om hogerop te komen snap ik ook niet goed. Het belangrijkst is toch dat je een zinvol leven leidt.

    Ik ga je post delen op de Facebookpagina van Het Moederfront!

  20. 11 mei 2018 / 10:21

    Helemaal mee eens! Genieten is het allerbelangrijkste Liefde & gezindheid!

  21. 11 mei 2018 / 10:20

    Heel mooi stuk, goed geschreven. Geen ambitie hebben lijkt voor sommigen als falen. Ik vind dat je moet doen waar je je goed bij voelt, zonder te kijken naar wat de omgeving hiervan vindt.
    Daphne – verdraaid mooi onlangs geplaatst…#getitcovered + WINACTIE!My Profile

  22. 11 mei 2018 / 10:13

    Leuk verhaal maar ik vrees dat de werkelijkheid vaak anders aanvoelt. Bij velen is het een maandelijks gevecht om rond te komen. Maar je zult daar zelf veel aan kunnen doen. Dan begin je maar weer iets uit te proberen. En je wordt er echt niet slechter van. Ook al mislukt het volledig, dat is wel een leerproces.

  23. 11 mei 2018 / 10:09

    Groot gelijk en moeder zijn is ook een zware baan.
    Je mag trots zjn op alles wat je doet, gaat doen en gedaan had.
    Het is zo belangrijk om een goede band met je kind op te kunnen bouwen.

    Xoxo

  24. 11 mei 2018 / 08:03

    Wat een mooi en ‘waar’ artikel, ik kan me helemaal vinden in wat je schrijft. Ik heb ook echt geen ‘topbaan’, maar ik ben wel heel gelukkig met het leven dat ik leid, vooral omdat ik er hard voor heb moeten werken om te zijn wie en waar ik nu ben. Niets, en dan bedoel ik echt helemaal niets, is mij zomaar komen aanwaaien. Nu ben ik inmiddels 32 en trots op wat ik heb en wie ik ben, en dat is wat mij betreft veel meer waard dan heel veel geld, super knap zijn, een topbaan hebben en al dat soort dingen.

  25. Linda
    11 mei 2018 / 07:36

    Ik denk er net zo over.. ik ben veel liever bij mn gezinnetje en doe leuke dingen met of zonder hun, dan dat ik elke avond moet blijken voor een opleiding/presentatie of wat anders. Tuurlijk vind ik het wel belangrijk om mezelf te ontwikkelen in mn werk, dat ik niet stil sta! Maar absoluut niet geheel ten koste van mn gezin en andere sociale leven..
    En als iemand dat wel wil! Prima! Zijn/haar keus natuurlijk.

Laat een antwoord achter aan Bryan Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge