Ik heb besloten hier toch een (klein) stuk over te schrijven, omdat ik merk dat het nog steeds iets bij mij losmaakt. Dat klinkt zwaarder dan het is, dat is absoluut niet nodig, maar ik wil het toch even de wereld in gooien. Ik heb het over bevallingen.
Als je van een afstand zou kijken en over mijn bevallingen zou horen, zou je het hebben over twee ‘droombevallingen’. Het waren twee snelle bevallingen, zonder complicaties, met gezonde kinderen, en verder geen toeters en bellen. Het was even op de tanden bijten (weeën zijn nou eenmaal voor niemand leuk), maar daarna wel met het allermooiste in onze armen. En een hele tijd heb ik gedacht: niet moeilijk doen, je bevallingen gingen snel en zoals ik hierboven al schreef: zonder enige gekkigheid. Oftewel: klaar en weer doorgaan.
Maar zo werkt het niet.
Er zijn geen afspraken of regels over hoe je een bevalling moet ervaren en verwerken. Wat voor de één klinkt als een droombevalling, kan voor een ander alsnog traumatisch zijn geweest.
Een bevalling is zoals je het zelf hebt ervaren, en er is dus helemaal niemand (behalve jij zelf) die tegen jou mag zeggen dat je ‘geluk hebt gehad met zo’n bevalling’, of ‘fijn dat je er zo snel van af was’, want iedereen ervaart dit op haar eigen manier. Het belangrijkste: alles is goed.
