Sinds de geboorte van de jongens staat mijn telefoon altijd vol. Met foto’s en filmpjes welteverstaan. Foto’s dat ze aan het eten zijn, zelf hun beker zo schattig vasthouden, dat ze voor het eerst staan, zelf zitten, lopen, fietsen, dansen, op hun kop staan, van de bank springen.. noem het maar op ;-)
Ik heb besloten hier toch een (klein) stuk over te schrijven, omdat ik merk dat het nog steeds iets bij mij losmaakt. Dat klinkt zwaarder dan het is, dat is absoluut niet nodig, maar ik wil het toch even de wereld in gooien. Ik heb het over bevallingen.
Waar iedereen tijdens de eerste lockdown nog in kleine groepjes dingen deed, een ‘uitstapje’ naar de supermarkt maakte of met een vriendin ging wandelen, zat ik hele dagen thuis. Ik was op dat moment hoogzwanger van Morris en ja, dan loop je liever geen risico. De bevalling van Morris en de hele kraamtijd hebben we ook voornamelijk met ons 4en en onze ouders doorgebracht. Daarna leek er wat lucht te komen en waren er weer wat meer mogelijkheden om de deur uit te gaan.
Om me heen zie ik dat veel mensen last hebben van een opgejaagd gevoel, ik zie ze rennen en vliegen en als je vraagt hoe het met ze gaat krijg je standaard als antwoord: ‘druk, druk, druk’. Eén keer volstaat ook wel jongens. Ik hou totaal niet van een opgejaagd gevoel en het gevoel van veel dingen moeten doen dus er zijn een aantal dingen die ik dagelijks doe om dat gevoel te voorkomen. Lees je mee?
Mijn tweede zwangerschap is inmiddels al weer 8 maanden geleden, maar het is zoiets bijzonders dat ik er nog regelmatig aan terug denk. Ook denk ik vaak aan hoe anders ik er op sommige vlakken in stond.